Geschiedenis van neon verlichting

Neon is een chemisch element met symbool Ne en atoomnummer 10. Aan de ontdekking van dit kleurloze edelgas en de huidige toepassing in vooral de reclamewereld, hebben veel mensen in de loop der eeuwen een belangrijke bijdrage geleverd. 

Niet alleen wetenschappers, zoals natuur-en scheikundigen, maar ook (reclame) ontwerpers, architecten en kunstenaars hebben een rol gespeeld in de geschiedenis van de nog steeds populaire neon verlichting.

Dat begon al in 1675 toen de Franse astronoom Jean Picard bij toeval ontdekte dat na het schudden van een barometer, een zwak gloeilicht verscheen in het vacuüm boven het kwik. Naar de oorzaak van dit zogenaamde barometrisch licht werd wel onderzoek gedaan, maar dat het ontstond door statische elektriciteit werd toen nog niet begrepen.

Pas veel later, na de ontdekking van elektriciteit, werd dit verschijnsel verder door ontwikkeld om als een vorm van verlichting te worden gebruikt. De Duitse natuurkundige en glasblazer Heinrich Geissler begon rond 1857 te experimenteren met gasontladingsbuizen. Deze voorlopers van de moderne TL lampen, bestonden uit een leeggepompte glazen buis waarin een elektrische ontlading teweeg werd gebracht, waardoor een gloed uitgestraald werd. De kleur van deze gloed was afhankelijk van de kleur glas en de soort gassen die in de buis aanwezig waren.

De Amerikaanse elektrotechnicus en uitvinder Daniël Mc Farlan Moore (die in dienst was van Thomas Edison, maar zijn gloeilampen “too small, too hot and too red” vond) gebruikte de ideeën van Geissler om gasontladingslampen te produceren voor commercieel gebruik. 

In deze gasontladingslamp werd lucht vervangen door een mengsel van koolstofdioxide en stikstof gas, wat zorgde voor een wit licht. Hij onthulde zijn Moore lamp in 1896. Deze lampen werden gebruikt voor conventionele verlichting en voor electrische signs. Neon was toen nog niet ontdekt.

Het element neon werd in 1898 ontdekt door twee scheikundigen, William Ramsay en Morris William Travers, die zich op de University College in Londen bezig hielden met het ontleden van vloeibare lucht. Dit element kreeg dan ook de naam neon, naar het oud Griekse woord neos, dat nieuw betekent. Het isoleren van neon en andere edelgassen uit lucht was echter te kostbaar om deze gassen voor commerciële doeleinden te gebruiken.

De Franse ingenieur, chemicus en uitvinder Georges Claude ontwikkelde in 1902 een manier om op grote schaal lucht vloeibaar te maken en zuurstof te produceren. Met zijn firma “Air Liquide” leverde hij dit zuurstof aan de medische en chemische sector. Als bijproduct hield hij bruikbare hoeveelheden neon over, waarmee hij begon te experimenteren met Moore buizen.

Het neon gas bleek in deze buizen voor een helder oranjerood licht te zorgen en Claude zag al snel de potentie voor het gebruik ervan in reclame en signing. In 1910 presenteerde hij zijn eerste neon lamp in Parijs bij een autoshow. De eerste commerciële neon sign werd in 1912 verkocht aan een barbier in Parijs.

Voor het gebruik van neon als lichtreclame, gaan we nog even terug naar 1892. Toen werd op de gevel van een hotel in New York City de eerste grote lichtreclame geplaatst. Deze reclametekst “Buy homes on Long Island / swept by ocean breezes” bestond uit 1475 gloeilampen en werd de voorloper van alle huidige lichtreclame. 

In 1923 introduceerde Georges Claude neonverlichting in de Verenigde Staten. Hij verkocht twee neon reclameteksten aan Packard Car in Los Angeles.

Daarna werd neon lichtreclame snel populair als buitenreclame, zeker ook omdat deze nieuwe vorm van lichtreclame ook overdag zichtbaar was, in tegenstelling tot de reclames bestaande uit gloeilampen, die overdag uit waren. Vanwege het heldere oranjerode licht, kregen deze signs de bijnaam “liquid fire”; vloeibaar vuur.